یا صاحب الزمان اجرک الله فی مصیبه أُمُّکَ فاطمه

روز شهادت (اول) خانم فاطمه، همسر مکرمه و جلیل القدر آقا امیرالمومنین است،همان همسر مهربان و وفاداری که تا آخرین نفس با حب علی، پا به پای امامش حرکت کرد و دست از اطاعت بر نداشت ...
علی که هم همسرش بود و هم امامش ...
آنان سیاه بختان که چشم دیدار علی (ع) را نداشتند و همواره حقش را غصب نمودند، سر انجام به همسرش هم جسارت نمودند و با بی شرمانه ترین رفتارها، پاسخ سفارشات مکرر آقا رسول الله را به وارثانش دادند ...
همان هایی که بارها و بارها پیامبر والا مقام اسلام پس از قرآن به مودت و دوستی با آنان سفارش نمود و فرمود:

انی تارکم فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی

اما چه سزاوار به وصیتش عمل نمودند ...
دستان وصی او را در میان کوچه بستند و در مقابل چشمان مقدسش به عزیزترین کسی که دنیا را بدون او نمی پسندید، جفا نمودند،

علی به امر خدا، با دستان بسته شاهد ضرب سیلی و فشار درب خانه و اصابت میخ های گداخته با سینه و بدن فاطمه ...
فاطمه می دانست که باید برای رضای محبوبش بجنگد، اگرچه او خود را نمی دید و در میان دود و آتش با تمام وجود در پی محافظت از فرزند درونش و حمایت از نه تنها همسرش بلکه امامش تا اخرین توان ایستاد و لحظه ای در برابر خدای خود بر نتابید ...

اما تو ای دوست دار اهل بیت ...

می توانی تصور کنی ؟

مادرت در میان کوچه با چهل تن در کشاکش، او بود و علی بود در میان نامردان و حرامیان ...
گفت علی جان ضرب سیلی و فشار در و دیوار و اصابت قلاف شمشیر که سهل است، اگر جانم را در راه حمایت از تو هدیه کنم، حتی برای یک لحظه بر جای نمی نشینم، و لحظه ای درنگ نمی کنم ...

آری! چند صباحی بیش در دنیای پر از سیاهی  نماند و علی را تنها گذاشت و به لقای پدرش رسول الله شتافت و علی را میان این نامردمان و طعنه ها و نگاه های پر از کینه رها کرد و بغض نبودن خویش را در گلوی علی به یادگار گذاشت ...

نوشته شده توسط : علی انصاری

نظرات دیگران [ نظر]